We hebben een korte video gemaakt voor de kerken die ons werk hier in Oeganda ondersteunen.  Hieronder kun je die video bekijken:

In 2019 gaan we verder met een aantal verschillende projecten waar we in 2018 mee zijn begonnen en ook zullen we wat nieuwe projecten beginnen.  Hieronder een korte samenvatting van de verschillende activiteiten.

Kate zal weer les gaan geven aan de Nursery Teachers Training College van READ for Life om kleuterschool-leerkrachten op te leiden.  2018 was het eerste jaar voor de school.  De huidige studenten hebben nog één jaar te gaan en een nieuwe groep studenten begint in februari.  Kate zal waarschijnlijk de nieuwe studenten lesgeven.

Nieuwe studenten kunnen zich aanmelden voor dit jaar!

Gertjan begint eind januari weer met de bijles voor een aantal Hope Alive! studenten en zal ook de weduwen die de verschillende vak trainingen hebben afgerond helpen om die training nu te gebruiken om extra geld te verdienen voor hun families.

Een aantal van de vrouwen nadat ze de verschillende vaktrainingen succesvol hadden afgerond

Lumi, het bedrijfje dat zonnepanelen verkoopt, groeit gestaag, maar is nog niet winstgevend.  We hopen in 2019 winst te kunnen maken en die winst te kunnen gebruiken om een nieuw kantoor te openen dicht bij de grens met Zuid Soedan.  De collega die Lumi heeft opgestart zal voor zes maanden naar de VS gaan, dus dan zal Gertjan wat meer verantwoordelijkheden op zich nemen.

Het Lumi kantoor in Gulu

Gertjan hoopt ook een cursus te starten met een aantal Hope Alive! studenten die of net zijn afgestudeerd of op dit moment naar een vakschool gaan. Een Amerikaanse collega heeft een 1-jarige cursus gemaakt bestaande uit een Bijbelstudie, een business training, en een practicum waar de studenten een microkrediet krijgen en zelf een bedrijfje opstarten (of als ze al iets zijn begonnen het verder uitbouwen).  De Bijbelstudie is specifiek gericht op karakter, hoe je als man onder andere een goede echtgenoot, vader, en werkgever/nemer kan zijn.  De meeste Hope Alive! studenten hebben geen goede mannelijke voorbeelden in hun leven, aangezien veel mannen hun families hier verlaten en als ze wel blijven is alcoholisme een groot probleem.  De business training is belangrijk, want er is een hoge werkloosheid hier in het noorden van Oeganda.  Eén van de beste mogelijkheid om geld te verdienen is om zelf iets op te starten.  Gertjan hoopt een impact te kunnen maken in het leven van een aantal jonge mannen, zodat zij op hun beurt een goede invloed kunnen hebben in hun eigen omgeving.

Daarnaast komen er waarschijnlijk ook wel andere mogelijke projecten op ons pad.  Via de nieuwsbrief en dit blog zullen we iedereen op de hoogte houden.

Vorig jaar heb ik gesproken met een groep van 20 verzorgers van Hope Alive! kinderen die samen een spaargroep waren begonnen.  Een andere organisatie was begonnen om hen een vak te leren, maar had de trainingen daarvoor nooit afgemaakt.  In januari hebben we de verschillende trainingen weer opgepakt in de hoop dat de vrouwen zo wat geld konden gaan verdienen voor hun families.  We hebben de groep toen ook een aantal leningen gegeven, voor een oven, drie naaimachines en een breimachine.

Sindsdien hebben de vrouwen één of twee keer per week samen met een trainer de verschillende vakken geleerd.

De bakgroep heeft geleerd om brood, cake en taarten te bakken en ze kunnen nu bijna zelf aan de slag.  De laatste trainingen zullen deze maand plaats vinden en dan gaan de acht vrouwen in de groep hun lekkernijen zelf op de markt verkopen.  Een gedeelte van de opbrengst zal worden gebruikt om de lening terug te betalen.

De naaigroep heeft geleerd om jurken en schooluniformen te maken.  De training gaat nog door tot eind juni, maar de groep heeft al een bestelling gekregen voor schooluniformen voor Hope Alive! studenten.  De vijf vrouwen in deze groep gaan in juli beginnen om de lening terug te betalen en gaan ook sparen voor twee andere naaimachines, zodat ze uiteindelijk alle vijf een eigen machine hebben.

De breigroep van vier vrouwen heeft nog wat meer tijd nodig om alle fijne kneepjes van het vak te leren.  Ze leren onder andere om sokken en truien te maken (ook allebei onderdeel van een schooluniform).  Deze groep gaat waarschijnlijk door met de training tot het eind van het jaar.

Afgelopen week was een drukke week vergeleken met een normale week, wanneer we de meeste tijd besteden aan taalles.

Het begon toen ik probeerde geld op te nemen bij de bank.  Nadat ik mijn pincode had ingetoetst en het bedrag, leek het alsof het geld eruit zou komen, maar toch kreeg ik opeens een foutmelding.  Dat gebeurt regelmatig, dus ik probeerde het nog een keer, maar ik kreeg dezelfde foutmelding.  Nou ja, later nog maar een keer proberen, dacht ik, terwijl ik naar de auto terugliep.  Toen kreeg ik echter een berichtje van onze bank in de VS dat het geld wel was afgeschreven (2x zelfs).  Ik ben bij de bank naar binnen gegaan en na alles te hebben uitgelegd boden ze hun excuses aan en zouden ze het geld zo snel mogelijk terugstorten.  Een paar dagen later was het geld nog niet teruggestort, dus heb ik contact opgenomen met de Amerikaanse bank, die wisten van niets, maar ze zouden het gaan onderzoeken.  Ik weer terug naar de bank en weer een gesprek gehad met een andere medewerker.  Ze zouden ernaar kijken, maar tot op heden nog niets gehoord.  Onze bank had wel het geld tijdelijk teruggestort totdat ze hebben uitgezocht wat er gebeurd is.

Omdat we toch geld nodig hadden (want je kunt hier nergens pinnen of een creditkaart gebruiken) en ik niet bij dezelfde bank het nog een keer wilde proberen, ben ik op zoek gegaan naar een andere bank.  Bij de eerste bank waar ik langs kwam stond er een hele lange rij met meer dan 20 mensen, dus ben doorgereden naar de tweede bank.  Daar kwam ik erachter dat ze bezig waren met onderhoud en ik kon daar dus geen geld opnemen.  De derde bank waar ik naar toe ben gegaan heeft hun kantoor in Gulu gesloten, waardoor er maar één optie overbleef.  Bij die bank ging alles goed, totdat ik het bedrag wou intypen, toen kwam er te staan dat ik alleen het saldo kon opvragen en geen geld kon opnemen.  Uiteindelijk ben ik teruggegaan naar de bank waar het een paar dagen eerder was fout gegaan en heb het daar nog een keer geprobeerd.  Ging deze keer wel goed, dus we kunnen weer boodschappen kopen!

Na het bezoeken van de bank moest ik naar de telecom winkel, want ons internet was opeens erg snel opgegaan.  Internet is vrij prijzig hier (€150 voor 100GB), maar normaal gesproken doen we daar twee tot drie maanden mee.  Deze keer was het na minder dan 10 dagen al op.  De man op het kantoor was beleefd, maar zei dat we het toch zelf allemaal opgebruikt hadden en liet zien hoeveel we iedere dag hadden gebruikt.  Ik kon niets anders doen dan nieuw internet kopen, maar we houden het nu nauwkeurig in de gaten.  We hebben het er ook met andere buitenlanders over gehad en iedereen schijnt hetzelfde probleem te hebben.  Telecombedrijven worden hier nauwelijks gecontroleerd en kunnen dus doen en laten wat ze willen.  We hebben dezelfde verhalen gehoord over iedere provider, dus het beste wat je kunt doen is de provider zoeken die het minste GB van je steelt.

Op dinsdagavond toen Kate naar huis wilde rijden na een Bijbelstudie wou de auto niet meer starten.  Minder dan twee weken geleden hadden we de auto net laten repareren in Kampala (omdat er in Gulu geen betrouwbare automonteurs zijn), omdat we zo nu en dan problemen hadden met het starten van de auto.  Gelukkig zijn er net nieuwe collega’s verhuist naar Gulu vanuit het zuiden van Uganda en één van hen is erg handig met het repareren van auto’s.  De volgende dag kwam hij naar de auto kijken.  Hij kwam er al snel achter dat de monteur in Kampala een verkeerd onderdeel had gebruikt toen hij onze auto heeft “gemaakt” en dat de auto daardoor niet meer startte.  Hij heeft er een tijd aan gewerkt, maar kon het repareren.  Toen hij alle onderdelen weer terug in de auto wilde stoppen zag hij dat er ook een bout was afgebroken bij één van de wielen.  Dat was gebeurd toen een andere monteur twee maanden geleden de auto heeft nagekeken.  Ook dat heeft onze collega gerepareerd, maar uiteindelijk waren we wel allebei een groot deel van onze dag kwijt. 

Gelukkig was het niet alleen maar problemen deze week.  Op donderdag had ik een paar besprekingen met een groep Hope Alive! verzorgers die een spaargroep zijn begonnen.  We zijn van plan de groep te ondersteunen en ook training te geven en daar waren ze allemaal heel enthousiast over!  Hiervoor zijn we naar Oeganda gekomen en dat maakt alles de moeite waard!  De bank, internet en auto probleempjes nemen we maar voor lief!   J

“Ik ben zo terug” kun je niet zo makkelijk zeggen hier in Oeganda.  Bijna alles duurt langer dan verwacht en dat is niet zo erg als je er maar van tevoren rekening mee houdt, want anders kan het vrij frustrerend zijn.

Verschillende mensen hebben ons gevraagd hoe het leven hier is en wat we hier de hele dag doen.  Onze focus is op dit moment om de lokale taal te leren, maar de rest van de tijd wordt opgeslokt door alledaagse dingen, die veel meer tijd kosten dan normaal.  Het is moeilijk uit te leggen, dus ik geef wat voorbeelden.

Begin april hebben we een postvak gekregen bij het lokale postkantoor.  Ik moest een tijdje in de rij wachten en daarna moest ik wat verschillende papieren invullen, maar het viel me alles mee hoelang het duurde voordat we er één hadden.  Het enige probleem was dat er nog geen sleutel voor ons vakje was.  Die zou worden gemaakt en die konden we dan de volgende week ophalen.  Ik ben de week erna dus weer naar het postkantoor gegaan, heb in de rij gewacht en vroeg of de sleutel klaar was.  Helaas nog niet, maar de postbode zou wel even kijken of er wat in ons vakje zat.  Begin mei, eind mei en begin juni ben ik nog een paar keer langs geweest, maar de sleutel is er nog steeds niet.  Geen supergroot probleem, maar het duurt nu heel wat langer om te kijken of we post hebben.

Wat ook heel veel tijd in beslag heeft genomen is om relatief betrouwbaar water en stroom te krijgen.  Je moet iemand verschillende keren bellen om te zorgen dat ze ook daadwerkelijk langskomen en dan is het bijna iedere keer later dan ze gezegd hebben.  Ook maken ze weleens per ongeluk wat kapot, zodat we weer iemand anders moeten regelen om het te maken.  We hebben bijvoorbeeld een loodgieter gevraagd om de waterleiding in ons huis aan te sluiten op de grote watertank buiten.  Om dat te doen moest hij naar onze zolder, maar er is geen trap, alleen een gat in het plafond in onze gang naar de slaapkamers.  Met een keukentrapje kan hij naar de zolder klauteren, maar hij trapte per ongeluk wel het glas kapot boven de deur van de badkamer, zodat we dat glas moeten vervangen.

Dit is de enige manier om op onze zolder te komen!

De volgende dag kwam er een elektricien om onze accu’s aan te sluiten, zodat we licht en ventilators kunnen gebruiken als de stroom eraf ligt.  Hij was een paar uur bezig en moest ook naar de zolder toe, maar alles leek goed te zijn gegaan.  Totdat de volgende dag druppels vanuit ons plafond naar beneden vielen.  Snel de loodgieter weer gebeld.  Die kwam erachter dat in het donker op de zolder (er zit geen licht, dus iedereen moet een zaklicht gebruiken) de elektricien per ongeluk op de nieuwe waterleiding was gaan staan, zodat die ging lekken.  Weer gemaakt, maar de volgende dag werkten de accu’s niet meer.  Een afspraak gemaakt met de elektricien en die kwam erachter dat de kabel naar de accu’s was doorgebrand, want het was niet de juiste kabel.  De volgende dag zou hij langs komen met een nieuwe kabel.  Toen hij weer terugkwam om de kabel te maken heeft hij ook meteen onze droger aangesloten (we moeten al onze kleren voor 10 minuten in de droger doen omdat als ze buiten aan de lijn hangen mango vliegjes er eitjes in kunnen leggen en als de larven uitkomen kruipen die onder je huid – niet lekker, google maar even als je foto’s wilt zien).  De droger deed het, maar toen we later onze kleren probeerde te drogen sloegen de stoppen er iedere keer uit.  Elektricien weer gebeld en die kwam erachter dat hij een verkeerde stop had gebruikt.  Hij heeft de volgende dag de juiste stop geïnstalleerd.

Na weken hadden we eindelijk stroom en water, maar het weekend erop viel er een boom in onze straat op de elektriciteitlijn.  Na 36 uur waren onze accu’s leeg en de dagen daarna zaten we weer zonder stroom.

Dit zijn maar wat voorbeelden, maar de eerste paar maanden leek bijna alles zo te gaan.  We hebben nu het idee dat alles redelijk goed geregeld is en hebben het gevoel dat ons huis nu thuis is!  Je weet echter maar nooit wat er hier morgen weer te wachten staat!  🙂

Een paar weken geleden zijn we begonnen met de aanvraag voor mijn werkvergunning.  De business manager hier in Oeganda had al het voorbereidende werk al gedaan, dus volgens hem zou het maar een half uurtje duren.  We kwamen aan bij het kantoor en er zaten een aantal mensen te wachten, maar het waren er veel minder dan we verwacht hadden, dus ik dacht dat het misschien inderdaad wel snel zou gaan.

Ik kreeg een stukje gescheurd papier met nummer 7 erop.  De meeste mensen in de rij zaten blijkbaar ergens anders voor te wachten en aangezien ze drie of vier mensen hebben die de aanvragen behandelen verwachtte ik snel aan de beurt te zijn.  Na drie kwartier wachten was de nummer 1 nog steeds niet geroepen, dus ik vroeg aan onze manager wat er aan de hand was.  Hij wist het ook niet, maar na even rondvragen kwam hij er al snel achter dat iedereen nog in de wekelijkse vergadering was en die blijkbaar langer duurde dan normaal.

Na een uurtje kwamen er één voor één mensen uit de vergaderzaal druppelen, maar het duurde nog een kwartier voordat iedereen z’n computer aanhad en aanvragen kon behandelen.  Toen nummer 1 naar binnen mocht ging het snel en na 5 minuten was ik aan de beurt.  Eerst moest ik al mijn papieren laten zien aan een man die alles even nakeek en toen het in orde bleek mocht ik naar de volgende kamer.

Al snel kwam de medewerkster die mij hielp erachter dat mijn paspoort en het paspoort waarmee de aanvraag was gestart niet dezelfde waren.  Ik had gezien dat mijn paspoort in 2018 zou verlopen en had het snel even verlengt vlak voordat we naar Oeganda vertrokken.  Ik was helemaal vergeten dat we alle papieren voor de aanvraag al maanden geleden naar Oeganda hadden opgestuurd en het paspoort nu dus anders was.  Echt een beginnersfout!  De vrouw zei dat er niets was dat ze kon doen en dat ik de aanvraag nu helemaal opnieuw moest beginnen.  Dat zou maanden kunnen duren.

Ik werd teruggestuurd naar de balie, zodat de manager ernaar kon kijken.  Hij keek ernaar en zei dat beide paspoorten van dezelfde persoon waren en dat ik terug kan gaan naar dezelfde medewerkster.  Die zei vervolgens dat ze ook wel wist dat ik dezelfde persoon was, maar dat het paspoort nummer verkeerd in het systeem stond en ze dat eigenlijk niet mag veranderen.  Uiteindelijk heeft ze toch alles veranderd in het systeem en hoefde ik niet opnieuw een aanvraag in te dienen.  Ik liep naar buiten en normaal gesproken kun je de werkvergunning meteen meenemen, maar die dag werkte de printer niet, dus zei een medewerker aan de balie dat we het later konden ophalen.  Een collega die een aantal dagen later zijn werkvergunning aanvroeg kon het meteen na afloop meenemen.  Na bijna twee weken kon ik het ook ophalen en mogen we nu officieel voor drie jaar in Oeganda blijven!

Vorige week maandagavond laat zijn we veilig in Oeganda aangekomen.  De reis is relatief goed verlopen, zonder bijzonderheden en Ben heeft zich voor een baby heel goed gedragen.  🙂

We hebben het de afgelopen dagen al druk gehad!  Naast uitrusten van de reis hebben we maaltijden gehad met verschillende collega’s, hebben we telefoon en internet geregeld en hebben we rondgekeken in verschillende winkels om spullen te kopen voor ons nieuwe huis.

Woensdag gaan we voor een paar dagen naar Gulu, in het noorden van het land, om verschillende huizen te bekijken.  Op dit moment is het water resevoir in Gulu opgedroogd, dus we moeten het een aantal dagen zonder water zien te redden. Volgende week komen we weer terug naar Kampala, zodat we onze werkvergunning en rijbewijs kunnen ophalen.  We hopen in maart naar Gulu te kunnen verhuizen.

Nog twee weken en dan gaan we eindelijk verhuizen naar Oeganda.  Onze vlucht vertrekt zondag 5 februari.  Tot die tijd is het inpakken, verkopen en afscheid nemen van vrienden en Kate’s familie!

Mijn zus, Lenneke, heeft geholpen met het schminken van kinderen.

Op 28 mei heeft de jaarlijkse rommelmarkt plaats gevonden bij onze kerk in Gorinchem.  Heel veel mensen hebben spullen gegeven en een heel aantal vrijwilligers hebben alles klaargezet en geholpen met de verkoop.  Het was een mooie dag en dat betekende dat er veel mensen uit de buurt langs kwamen.  De rommelmarkt heeft meer dan 2.600 euro opgebracht en dat volledige bedrag gaat naar onze stichting.  Iedereen hartelijk bedankt voor de spullen en de medewerking!